miércoles, 30 de julio de 2008

El amor, el desamor...

Ayer por la tarde estuve hablando con mi amigo Emi sobre el amor y el desamor, de como afrontamos las situaciones cada uno, y es bien curioso ver las difer4entes maneras de defensa que tenemos unos y otros...

Curioso digo porque él y yo nos parecemos en bastantes cosa, al menos en la forma de pensar y valorar, y en esta concretamente estamos totalmente de acuerdo, el amor no es, ni de coña, lo mas importante en la vida, hablo del amor de pareja, quede claro, no de amistad, ni de amigos!

No se puede ni se debe perder la identidad por el echo de estar ligado a una persona emocionalmente, no debemos de ser individuos únicos e independientes por estar con alguien, por amar a alguien...


Hasta ahí de acuerdo no?¿


Tenemos que ser amados al menos en la misma medida que amamos, no perder el respeto, ser respetados! Que nadie nos quite la libertad de hacer o decir! Que no nos controlen! Confianza, confianza, confianza...


El dice que su mujer es su mejor amiga, eso para mi es la clave, la base de que todo funcione bien, mas que bien, a la perfección!


Hasta aquí supongo que pocas objeciones aun...


Ahora bien... cuando todo esto falla?¿ que hacemos?¿ que mecanismo de defensa tenemos?¿?¿


Dejar de querer estomáticamente es lo mejor, y realmente me gustaría poder hacerlo! él puede, yo no, dejar de pensar en la otra persona nada saber que te han traicionado, levantarse al día siguiente y ya no quererla, ideal, pero yo no soy capaz...


Cuando quiero a alguien por suerte, no por desgracia, lo quiero con todas mis fuerzas, y por as empeño que le ponga no lo puedo borrar de mi corazón así como así! Como esto lo se, porque me conozco a mi misma muy bien... he encontrado una solución, drástica, lo se, pero segura al cien por cien!


No me enamoro mas! No quiero a nadie en mi vida, cuando veo que algo empieza a hervir en mi interior los pies me tocan el culo... Escucho esa alarma que tan bien conozco que suena como la un incendio, si, porque el fuego empieza a formarse en mi interior.. Que hago? fácil, le doy la espalda!


Cobarde, mucho!! jajaja, pero soy así! valiente para algunas cosa, mucho! pero cobarde de narices para otras...


En fin, así soy yo! Una valiente cobarde!


2 comentarios:

Marta dijo...

EVA
Com t'entenc...cobarde pro valenta al mateix temps.
Tencar-se en banda, em sabem una estona llarga.
Si diem no, qui ens pot fer mal....no es mala estrategia, no?.
Pero qui som las perjudicades(l'altre cara de la moneda)?.
Es facil dir aixo desde la barrera, ja ho se.
Si es la teva desicio i et fa feliç, per que no?.
Pero, mai no donaras l'oportunitat a un altre home que et pugui demostrar que no tots son iguals?.

No cal que em diguis res, em se las respostas.

mils de petonicos, sempre.

Gattaca dijo...

Marta...

Be, ja ho saps! jaja