miércoles, 24 de octubre de 2007

Demasiado tiempo sin ti

A veces creo q seria muy fácil caer en una depresión... Siento q estoy fuera de juego, no se ni como ni porqué no le gusto a la gente. Hace ya 4 malditos años q vivo aquí y no me adapto, en cada uno de los trabajos q he tenido solo he conseguido problemas con la gente, lo q me lleva a la conclusión clara y contundente de q el problema soy yo.
Cual es el motivo de caerle mal a alguien? Como puede ser q sin ni siquiera abrir la boca ya te clasifiquen de persona “non grata”?? No me acostumbro a ello, entiendo no ser el santo de la devoción de todo el mundo, pero hay cosas q no las entiendo ni las entenderé.... Ha habido un cambio de compañera en el trabajo, lo q me alegra, al menos ahora tengo una oportunidad de estar a gusto, ya q cuando estaban las dos juntas ( las de antes) no había manera de meter baza.. eran como una burbuja en la q solo se podía entrar con su permiso. Se fue una de ellas el Viernes, no le renovaron el contrato y se fue así, sin más, sin un Adiós, ni un hasta la vista, y digo yo, vale q te caiga mal, pero ni me respetas? Ni eso? Ahora resulta q a la única q no se le dijo nada fue a mi, q pasa? Tengo la peste o q? Ahora están organizando una comida, todas menos yo claro! Q feo no? No es q me gustara ir... pero no se, me hace sentir mal, eso es todo...
En cuanto a la nueva, es maja, al menos lo parece, pero ya la está predisponiendo en contra mía, se ve tan claro q da pena y todo... en vez de enseñarme a mi las cosas q se supone tendría q empezar a realizar yo porque hace más tiempo q estoy se las está enseñando a ella el primer día! Patético, en serio! Mil pequeños detalles q me van sumiendo en la mas profunda tristeza, q van mermando mi estado de animo y mi autoestima poco a poco...
Si a esto le sumamos el resto de mi vida.... q tenemos? Una mierda pinchada en un palo! Lo se, tengo amigos, pero cual es la realidad?? La realidad es q estoy sola, el día a día es duro, horas y horas de soledad, de messenger, teléfono y libro... Mis gatos son los q escuchan mis llantos, para q molestar a la gente con estas tonterías? Todo el mundo les quieta importancia y con razón claro! En circunstancias normales a mi no me afectaría... Pero hace demasiado tiempo q las cosas no me salen bien, hace demasiado tiempo q me siento mal, hace demasiado tiempo q no me siento la mas querida para alguien, hace demasiado tiempo q ocupo los terceros puestos de las listas de cariño, nunca el primero, hace demasiado tiempo q no soy la mas especial para nadie, hace demasiado tiempo q no me gusto, hace demasiado tiempo q espero y desespero....
Vivo sin rumbo fijo, me aferro a minutos de gloria, a días y momentos buenos, porque no hay otra cosa a la q aferrarse.
Demasiado tiempo sin “mejor amigo”, demasiado tiempo sin pareja, demasiado tiempo siendo de fuera, demasiado tiempo lejos de todo, demasiado tiempo asqueada.
Demasiadas veces dando mas de lo q me dan, demasiadas veces engañada, demasiados desengaños con los amigos.
Me dicen q mis amigos son muy jóvenes q me relacione con gente de mi edad y q me encuentro? Q no tengo feelling, q me rechazan sin darme ni una oportunidad, porqué? Ni idea! Ya me gustaría saberlo, porque soy diferente, porque soy joven atrapada en un cuerpo mayor, porque no comparto ni forma de vida ni manera de pensar con ellos.... q se yo!
Q mas da no? Tendré q seguir viviendo con esta cruz supongo, porque creo q esto no tiene solución, mi vida seguirá siendo un asco por los siglos de los siglos! Estaré pagando un mal karma? A veces lo creo, porque si de algo estoy segura, es q si hago las cosas mal no es intencionadamente, siempre intento hacer lo mejor posible las cosas, procuro hacer el bien a quien me rodea, intento estar para quien me necesita.
Sea lo q sea lo q no gusta de mi está ahí.Me gustaría tener valor para acabar con todo esto, pero no me quedan fuerzas para seguir luchando, me dejaré llevar por la marea de la vida, q me deje donde quiera, q me lleve donde le de la gana, no pienso oponer mas resistencia, ya no....

4 comentarios:

Anónimo dijo...

Guapi, recuerda que siempre nos reimos de las miserias y sobre todo y sobre todas las cosas de las nuestras....No te olvides de ello es muy importante para seguir.
Pronto nos tines ahí y recargamos pilas.
Un ptonas

Anónimo dijo...

Reina...mal dia, mal precentiment, males cares... Un dia de "bajon" es per cridar, plorar i desfogar-te!

Ben fet dir el que penses... aixi els que t'estimem, que no som pocs, podem veure com et sents i dir-te als 4 VENTS, que nosaltres veiem tot lo bo que tens (que no és poc), que et valorem i t'estimem!!

Recorda... Sempre s'ha de ser optimista i que rera una mala època s'amaga una de molt bona...

T'estimo

Kaos dijo...

com diuen els Monty...

"If life seems jolly rotten
There's something you've forgotten
And that's to laugh and smile and dance and sing..."

Always look on your bright side of life...

Una abraçada

n0str0m0 dijo...

Hay al menos dos verdades, la obvia es que “escribes luego existes”, pero la mas importante es que por tus penas no solo las lloras tu, y vendrán momentos de risas y rosas en “primera persona”, en esos momentos reiremos todos contigo.
Besos nos